12. Nie mogłam tak łatwo wybaczyć.

            Stałam przed lustrem i doprowadzałam swój wygląd do perfekcji. Zdecydowałam się na dopasowaną sukienkę w kolorze błękitnym. Idealnie podkreślała to, co powinna. Co, jak co, ale ze swojej sylwetki mogłam być dumna. Wąska talia, długie nogi. Może tylko brakowało kilku centymetrów wzrostu więcej. To jednak zawsze można nadrobić wysokimi szpilkami, które wypatrzyłam zaledwie wczoraj w Zarze. Obróciłam się kolejny raz dookoła własnej osi, by włosy same się ułożyły. Jeszcze tylko moje ulubione perfumy i byłam gotowa do wyjścia.

            Dzwonek do drzwi rozbrzmiał punktualnie o dziewiętnastej. Wzięłam głęboki wdech. W dalszym ciągu starałam przekonać samą siebie, że ta urodzinowa impreza z siatkarzami to nic takiego. Dobrze widziałam, że nie będzie tam Kubiaka, ale w dalszym ciągu się obawiałam tego, co tam może się wydarzyć.

            Po otwarciu drzwi moim oczom ukazał się ogromny bukiet czerwonych róż. Nie spodziewałam się takiego gestu po Grzesiu. Kiedyś próbował być romantyczny i jasno dałam mu do zrozumienia, że nie potrzebuję tego.

- Cześć – za bukietem nie czaił się Łomacz. Moje oczy zapewne przybrały kształt pięciozłotówek, a usta nie chciały się zamknąć. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że  mam przed sobą nie kogo innego, jak mojego słodkiego Fina.

- Cześć – zapiszczałam radośnie, rzucając się na jego szyję. – Co ty tutaj robisz?

- Przyjechałem na urodziny mojego kolegi z drużyny – odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem. – Od Gregora dowiedziałem się, że ty również idziesz na to przyjęcie, więc jestem.

- Cieszę się – poczułam, że na moje policzki wkraczają rumieńce. Nie chcąc się z nich tłumaczyć, chwyciłam płaszcz, torebkę i opuściłam mieszkanie w towarzystwie mojego Fina.

            W drodze na to całe przyjęcie urodzinowe rozmawialiśmy o ostatnich wydarzeniach z naszego życia. Przecież nie o wszystkim można było powiedzieć sobie na Skype lub przez smsy. Dowiedziałam się, że Eemi planuje w następnym sezonie przejść do znacznie lepszego klubu. Wspomniałam coś, opierając się na swojej skromnej wiedzy na tematy siatkarskie, że najlepsze drużyny są w Polsce i Rosji. Wiedziałam również, że włoska siatkówka przeżywa drobny kryzys – lepiej nie ryzykować gry przez cały sezon za psie pieniądze. Na to określenie Eemi zaśmiał się serdecznie, a przy okazji wyraził swój podziw nad moją znajomością tematu. Stwierdził również, że to ja powinnam zostać jego managerem. Nie potraktowałam jego słów serio. Nie miałam pojęcia o siatkówce. Niby skąd mogłam wiedzieć, że on tak na poważnie o tym powiedział.

- Eemi, tobie to chyba mózg zamarzł – mruknęłam, gdy już zbliżaliśmy się do naszego celu. Całe szczęście. Inaczej to ja bym zamarzła! – Nie gadaj głupot pod tytułem: zostaniesz moją managerką. Ja się na tym nie znam.

- Oj tam – wzruszył ramionami. No tak. Cały Tervaportti. Jak przychodzi co do czego, to jest mu wszystko jedno. – Orientujesz się mniej więcej jakie kluby są dobre i to wystarczy.

- Głupi jesteś – prychnęłam, naciskając dzwonek do drzwi, które na całe szczęście szybko się otworzyły. Nie miałam ochoty dłużej ciągnąć tego tematu. Nie zostanę managerką. Niech mnie sam Kubiak nawet o to prosi! Nie będę zajmować się czymś, o czym nie mam praktycznie zielonego pojęcia.

            Złożyłam życzenia jubilatowi, wręczyłam skromny prezent i zaszyłam się w kącie. Zewsząd otaczali mnie siatkarze. Mój najgorszy koszmar praktycznie się spełnił. Większość zebranych przybyła razem ze swoimi partnerkami. Z nimi również ciężko mi było zamienić chociaż słowo. Znały się bardzo dobrze. Ja byłam nowa. Nie zostałam w prawdzie odrzucona, ale wolałam sama się wycofać. Nawet nie miałam pojęcia o czym gadają. Sprawy urody i mody również nie należały do moich mocnych stron. W końcu zdecydowałam wziąć kieliszek szampana i usiąść na kanapie. Eemi również gdzieś przepadł. Byłam pewna, że nadrabia stracony czas wraz ze swoimi kolegami. Nie mogłam mu tego zabronić. Właściwie to nie miałam prawa zabraniać mu czegokolwiek. Nie byliśmy parą, a jedynie przyjaciółmi.

            Zostałam wyrwana ze świata swoich myśli przez Grześka. Po jego rozświetlonych oczach szybko rozpoznałam, że wypił niejednego drinka. Otoczył mnie ramieniem i westchnął kilka razy.

- Ucieszyłaś się na widok mojego prezentu dla ciebie? – Wybełkotał, kończąc pytanie czknięciem. Stłumiłam śmiech.

- Oczywiście Grzesiu. Dziękuję – uśmiechnęłam się promiennie, czego Łomacz oczywiście nie mógł zauważyć z głową na moim ramieniu.

- O jasna cholera – wymruczał mój przyjaciel, o mały włos nie spadając przy tym z kanapy. Pomogłam mu odzyskać równowagę. Próbował się uśmiechnąć, ale zamiast tego wyszedł jakiś grymas. Zmrużyłam oczy kiedy zaproponował byśmy udali się do kuchni w poszukiwaniu jakiegoś alkoholu.

- Jestem pewna, że masz już dość – oznajmiłam.

- W takim razie chodźmy na balkon. Muszę się przewietrzyć.

- Nigdzie nie pójdziesz, bo…

- Jagoda?

            Zamarłam słysząc za swoimi plecami znajomy głos. Prawą dłoń zacisnęłam mocniej na przedramieniu Grześka, który stęknął cicho. Należało mu się! Niepotrzebnie zapraszał mnie na tą imprezę. Wiedział przecież, że nie chcę przebywać w towarzystwie siatkarzy. Jeśli nie powiedziałam mu tego wprost, to mógł czytać między wierszami, kiedy się wykręcałam.

- Jagoda – wyszeptał, a w moich oczach zalśniły łzy. Zagryzłam nerwowo dolną wargę, próbując powstrzymać szloch.

- Wszystko w porządku? – Eemi wyrósł jak spod ziemi. Odetchnęłam cicho, kiedy znalazłam się w jego silnych ramionach. Uratował mnie zapewne przed popełnieniem największego błędu w moim życiu. Nie mogłam tak łatwo wybaczyć. Nie… to zdecydowanie nie było w moim stylu.

- Chodźmy stąd. Proszę – powiedziałam cicho, nie odrywając się od Fina. Czułam, że skinął głową.

~*~ 

Na wstępie pragnę Was przeprosić za nieobecność na Waszych blogach. Znaczy się: czytam, ale nie mam czasu już na skomentowanie ze względu na naukę do egzaminu z matmy.

Dzisiaj dostałam plan zajęć. Padłam na twarz. Ktoś chce się pośmiać? Jeśli tak, to odsyłam tutaj. W związku z takim nawałem zajęć nie będzie nowych opowiadań. Będę kończyć stare, może coś zacznę pisać, ale pojawi się wtedy dopiero gdy ukończę całą historię.

I z ogłoszeń parafialnych tyle. A kto zamówił u mnie szablon i jeszcze go nie dostał - odezwać się na gadu (7243467).