13. I obiecuję, że nie zostaniesz już sama.

            Widziałam Kubiaka po raz pierwszy od sześciu miesięcy. Chociaż może określenie widziałam jest zdecydowanie na wyrost. Słyszałam jedynie jego głos. Przez chwilę odniosłam wrażenie, że wypowiedział moje imię z czułością. Nigdy się tak do mnie nie zwracał. Pomyślałam, że mogłam popełnić błąd wyjeżdżając z Jastrzębia i tak łatwo oddając go Dianie. Później jednak powrócił głos rozsądku. Nigdy bym nie wygrała z tą wyrachowaną i zimną suką. Ona dąży do celu po trupach, a ja nie chciałam zostać jednym z  nich. Poddałam się. Czasem jednak lepiej jest odejść z podkulonym ogonem, niż cierpieć.

            Wpatrywałam się w kubek z herbatą malinową, która zdążyła już ostygnąć. Leniwie przeniosłam spojrzenie na elektroniczny zegarek. Dochodziła trzecia w nocy, a ja w dalszym ciągu nie czułam się nawet senna. Zerknęłam na Eemiego, który drzemał na kanapie. On również sporo przeszedł tej nocy. Musiał słuchać, jak się użalam i wylewam z siebie te wszystkie sprawy, o których nikomu nie mówiłam przez ostatnie miesiące. Uśmiechnęłam się delikatnie. Miałam w nim prawdziwego przyjaciela, któremu mogłam ufać bez względu na okoliczności. A to wszystko, o ironio, dzięki Kubiakowi. Gdyby nie ściągnął mnie do Katowic na Ligę Światową – nigdy bym Fina nie poznała.

            Powoli podniosłam się z fotela, chwyciłam polarowy koc i przykryłam nim Fina. Nawet się nie poruszył. Oddychał głęboko, pogrążony we śnie.

            Z torebki wyciągnęłam paczkę papierosów. Zawsze miałam ją w pogotowiu na kryzysowe sytuacje. Zaciąganie się nikotynowym dymem uspokajało i pozwalało oczyścić umysł. W prawdzie miało niekorzystny wpływ na moje płuca, ale tym przejmowałam się zawsze w drugiej kolejności. Po cichu wymknęłam się na balkon, uprzednio pożyczając puchową kurtkę Eemiego. Miałam stąd wspaniały widok na miasto pogrążone w mroku. Skostniałymi palcami wydobyłam z paczki pierwszego papierosa. Odpaliłam go, omal nie dusząc się dymem. Zerknęłam w głąb mieszkania. Wyglądało na to, że napad astmatycznego kaszlu nie obudził Eemiego. Oparłam się o barierkę. Z każdym, kolejnym wdechem byłam bardziej odprężona i wściekła na Kubiaka. Co on sobie w ogóle wyobrażał? Myślał, że podejdzie się przywitać i wpadnę w jego ramiona? Owszem, miałam na to ochotę. Przez ułamek sekundy byłam gotowa znów wyznać co do niego czuję. Starałam się, ale zwyczajnie nie byłam w stanie przestać go kochać. Przecież tyle nas łączyło! Byliśmy przyjaciółmi i nagle zaczęłam dostrzegać jego inne walory. Umięśniona sylwetka, prześliczny uśmiech… Byłam gotowa zaakceptować fakt, że ma już córkę i może nie chcieć już kolejnego dziecka. To by mi nie przeszkadzało. Zrobiłabym dla niego dosłownie wszystko.

            Nerwowo zaczęłam się przechadzać po niewielkiej powierzchni balkonu. Po pierwszym papierosie przyszedł czas na kolejny i jeszcze jeden… Poczułam zawroty głowy, ale mroźne, grudniowe powietrze natychmiast doprowadzało mnie do porządku. Im dłużej o tym wszystkim myślałam, tym bardziej czułam się zagubiona. Michał sobie tak po prostu odpuścił. Ułożył życie razem z Dianą i był przykładnym ojcem dla córki. Od kiedy wyznałam mu miłość, zwyczajnie nie chciał mieć ze mną nic wspólnego.

            Zatrzymałam się, przewieszając się lekko przez metalową barierkę. Spojrzałam w dół. A gdyby tak skończyć z tymi wszystkimi problemami raz na zawsze? To było najłatwiejsze rozwiązanie, ale bardzo kuszące. Niewiele myśląc zaczęłam wspinać się na barierkę, chcąc na niej stanąć. Już prawie osiągnęłam swój cel, gdy silne ramiona oplotły moją talię i ściągnęły na betonową posadzkę.

- Czyś ty zwariowała?! – Eemi wyglądał na wściekłego. Jego klatka piersiowa unosiła się w górę i w dół. Przez cienki materiał koszulki czułam, jak serce Fina galopuje z zawrotną prędkością. – Co ty chciałaś zrobić?!

            Potrząsnął mną. Czułam, jak pierwsze łzy spływają po moich policzkach.

- To wszystko mnie przerasta – wyszeptałam, rozklejając się na dobre.

            Tervaportti zaprowadził mnie do wnętrza ciepłego mieszkania, posadził na kanapie i ocierał każdą łzę.

- Jagoda jestem przy tobie i będę zawsze, kiedy będziesz tego potrzebowała – oświadczył. – Nie potrzebuję niczego w zamian. Chcę tylko widzieć ciebie szczęśliwą, rozumiesz? Nie pozwolę byś dalej cierpiała przez tego Kubiaka. On nawet na ciebie nie zasługuje. Jesteś fantastyczną dziewczyną – patrzyłam w jego oczy. Czułam przyjemne ciepło w okolicach serca. – Gdybyś skoczyła… Gdybym ciebie nie upilnował… Nigdy bym sobie tego nie darował. I obiecuję, że nie zostaniesz już sama. Wrócisz razem ze mną do Belgii.

            Jego słowa sprowadziły mnie na ziemię.

- Eemi, ale ja nie mogę wyjechać. Mam tutaj pracę, przyjaciół.

- Spokojnie – pogładził mnie po włosach. – Porozmawiamy o tym rano.

            Po gorącym prysznicu ułożyłam się wygodnie na kanapie. Po kilkunastu minutach dołączył do mnie Eemi. Smutny uśmiech pojawił się na moich ustach, gdy wspomniał o Katowicach. Wtedy również pomógł mi w trudnej chwili. W jego silnych ramionach czułam się bezpieczna. Wiedziałam, że jest gotowy bronić mnie przed każdym złem otaczającego nas świata. Tak było i teraz. Wtuliłam się w jego klatkę piersiową pozwalając, by jego ramiona oplotły moją talię.

- Nie skoczyłabym – szepnęłam. Poruszył się nerwowo. – Znów bym stchórzyła.

- Znów?

- Po przyjeździe do Gdańska czułam się wyobcowana. W dodatku brakowało mi Michała… Pomyślałam, że połknięcie tabletek rozwiązałoby sprawę. Nie dałam rady.

- To dobrze – odpowiedział sennym głosem Eemi. – Jagoda, obiecaj mi coś.

- Tak?

- Niech nieszczęśliwa miłość nie przysłania ci całego świata. Nie podejmuj już prób skończenia z tym wszystkim. Zawsze znajdzie się ktoś, kto ciebie pokocha. A może z czasem ty pokochasz jego.

- Obiecuję już nigdy się nie poddawać – odpowiedziałam, ziewając przy tym porządnie. – Dobranoc Eemi.

- Dobranoc.

~*~ 

Trzynastka jest (nie)szczęśliwa. 

Pojawia się dzięki Blue i to właśnie jej dedykuję :*

Naweniaj mnie jutro :P