14. Więc to właśnie jego wybrałaś?

            Wierciłam się na kanapie, próbując znaleźć dogodną pozycję, w której byłoby mi wygodnie. Coś uwierało mnie w plecy. Zaklęłam cicho, próbując przewrócić się na drugi bok. Uniemożliwiły mi to czyjeś silne ramiona. Przez krótką chwilę czułam, że zaczyna ogarniać mnie panika. Dopiero znajome mruknięcie sprawiło, że odetchnęłam z ulgą. Nie wróciłabym przecież z tych urodzin w towarzystwie jakiegoś obcego siatkarza. Skrzywiłam się nieznacznie. Wspomnienia z poprzedniego wieczora powróciły, wbijając przy tym rozgrzany do czerwoności pręt prosto w moje serce. W oczach znów zalśniły łzy. A przecież obiecałam sobie, że nie będę już płakać przez Michała Kubiaka. Miałam się odciąć od niego oraz wszelkich uczuć, którymi go darzyłam. Wierzyłam również, że on też mnie pokocha. Jak to mawiają: nadzieja matką głupich.

            Ostrożnie wyplątałam się z objęć Eemiego. Po tej ciężkiej nocy należała mu się odrobina spokojnego snu. Z szafy wyciągnęłam ubrania na zmianę. W prawdzie miałam ochotę spędzić cały dzień w mojej ciepłej pidżamie, ale w obecności gościa nie wypadało. W prawdzie Eemi to przyjaciel, ale mimo wszystko chciałam wyglądać przyzwoicie.

            Krople ciepłej wody koiły moje ciało oraz udręczone zmysły. Nie chciałam pogrążać się we wspomnieniach. To wywołałoby kolejną falę niepotrzebnego bólu. Zaczęłam więc bezmyślnie nucić piosenkę, którą usłyszałam ostatnio w radiu. Nie wiedziałam nawet, czy słowa są poprawne. Po prostu nie chciałam myśleć o Kubiaku oraz tym, co mogło wyniknąć z naszego spotkania.

            Po szybkim prysznicu postanowiłam zabrać się za śniadanie. Moja krzątanina po mieszkanku na całe szczęście nie zdołała obudzić Fina. Wyglądał tak uroczo, kiedy spał, zajmując przy tym całą kanapę i pochrapując cicho. Przyglądałam mu się przez kilka minut, starając się odpowiednio posmarować kanapkę masłem. Mimo wszystko kilka razy nóż nie odnalazł chleba, paćkając tłuszczem moją skórę. Skarciłam się w myślach. Jeszcze wczoraj rozpaczałam po Kubiaku, a teraz chcę znaleźć pocieszenie w ramionach innego mężczyzny? Nie, nie byłam taką bezwzględną suką, jak Diana. Z całą pewnością istnieje gdzieś przyszła pani Tervaportti, ale nie jestem nią ja.

- To nie jestem ja – szepnęłam, skupiając teraz całą swoją uwagę na robieniu kanapek.

            Kończyłam właśnie przygotowywać śniadanie, gdy ciszę w mieszkaniu przerwało pukanie do drzwi. Zerknęłam na zegar. Dochodziła jedenasta. Nie miałam zielonego pojęcia kogo może tutaj nieść. Niewiele było osób, które znały mój adres w Gdańsku. Wzruszyłam ramionami pewna, że to listonosz z paczką do sąsiadów.

- Cześć Jagoda – zamarłam, patrząc w najcudowniejsze tęczówki, jakie kiedykolwiek dane mi było zobaczyć. Zacisnęłam dłoń na klamce. – Mogę wejść?

- Tak… - już miałam się cofnąć, by wpuścić gościa do środka, gdy się opamiętałam. – Nie! Co ja głupia wygaduję? Nie możesz! Skąd w ogóle… Grzesiek. Och, ja już się z nim policzę.

- Jaga proszę, musisz dać mi wszystko wytłumaczyć.

- Pogięło cię Kubiak! Jakim prawem w ogóle przychodzisz sobie tutaj jak gdyby nigdy nic?! Wynoś się, słyszysz?

            Zapewne zaczęłabym okładać siatkarza pięściami, gdyby nie Eemi. Pojawił się w ostatniej chwili, obejmując mnie mocno, uniemożliwiając tym samym jakikolwiek ruch. Byłam wściekła. Straciłam panowanie nad sobą, co musiało nieźle przerazić Michała. Widziałam to w jego oczach. Kręcił głową z niedowierzaniem.

- Tak, nie jestem już tą samą Jagódką, która zrobi dla ciebie wszystko – wysapałam, wbijając paznokcie obu dłoni w przedramię Eemiego. Nawet nie jęknął z bólu. – Spadaj Kubiak.

- Ja tylko chciałem przeprosić – powiedział cicho, nie patrząc już w moje oczy. Mierzył teraz bacznym spojrzeniem Fina. – Długo z tym zwlekałem, ale wiedz, że gdybym wcześniej wiedział…

- Teraz już nic twoje przeprosiny nie zmienią. Jesteś tutaj o kilka miesięcy za późno. Zapomnij Michał. Wyjeżdżam do Belgii.

- Więc to właśnie jego wybrałaś? – Spytał z niedowierzaniem.

- Chyba starczy już tej rozmowy – zarządził Eemi, kiedy nie odpowiedziałam na pytanie Kubiaka, a kolejne łzy spłynęły po moich policzkach. Nie bawiąc się w żadne uprzejmości zamknął drzwi przed nosem szatyna. Dopiero wtedy mnie puścił. Podeszłam do ściany i z bezsilności osunęłam się na podłogę.

Kolejny raz doprowadził mnie do łez! Kolejny raz próbowałam wyrzucić wspomnienie Kubiaka z pamięci, ale nie byłam w stanie. Kolejny raz to wszystko mnie przerosło… Ale na miejscu był Eemi. Znów nic nie mówił. Obejmował mnie ramieniem, głaszcząc spokojnie po głowie. Był. Nic więcej nie było mi potrzebne.

~*~ 

No to dodaję kolejny rozdział póki mogę i choruję ;d

Na całe szczęście z moimi studiami nie jest jeszcze tak źle i podczas wykładów udaje mi się napisać nowy rozdział tego opowiadania. W wolnych chwilach piszę również Nie Rezgynuj z Nas. Jakoś idzie. Ale resztę chyba muszę zawiesić. Macie rację - za dużo tego wszystkiego wzięłam na siebie. Z czegoś trzeba zrezygnować.