4. Niespodzianka.

            Tego dnia osiągnęłam już chyba apogeum wkurwienia. Gdyby nie koleżanka, to pewnie zaczęłabym się wydzierać na te biedne dzieciaki. One by nie zrozumiały, że przechodzę właśnie poważny kryzys własnej osobowości. Zaczęłam czuć coś więcej do osoby, którą uważałam za przyjaciela. A nie słuchałam gdy mi mówili, że damsko-męska przyjaźń nie istnieje. Uparcie powtarzałam, iż nasza dwójka jest wyjątkiem od reguły. Może Michał nic do mnie nie czuł, ale nie chciałam dłużej oszukiwać samej siebie. Stwierdziłam, że najlepiej będzie dać Kubiakowi do zrozumienia, że nie jest w moim mieszkaniu już mile widziany. Tak, musiałam się odciąć od uczucia miłości jak najszybciej. Znów.

            Gdy wróciłam do domu, miałam zamiar natychmiast wcielić swój plan w życie. Zebrałam się w sobie. Musiałam być silna, a przy okazji nie dać poznać swoich prawdziwych uczuć. Właściwie, to nie chciałam się do nich przyznać przed samą sobą. W moim przypadku bywa różnie, ale by zakochać się we własnym przyjacielu? Szczyt wszystkiego.

            Cisza i spokój. To nie jest podobne do żadnego siatkarza, a już w szczególności Michała Kubiaka. On zawsze musiał narobić hałasu. Nawet zwykłe przygotowanie śniadania sprawiało mu wiele trudności. Dlatego to zawsze na mnie spadał ten obowiązek. Kiedyś przez tydzień nie mogłam wstawać z łóżka. Czułam się tak tragicznie przez grypę. Biedny Michał się mną opiekował. Przez te siedem dni zbił pięć talerzy, trzy szklanki i Bóg Jeden wie co jeszcze.

- Misiek, jesteś już? – Zapytałam niepewnie, nie spodziewając się odpowiedzi. Gdy rano wychodziłam do pracy, Kubiak jeszcze słodko spał. Podobnie, jak Zbyszek w jego pokoju.

- Jaga, cześć – głowa mojego przyjaciela wyłoniła się z mojego pokoju. Zmrużyłam oczy. Pozwoliłam mu tam spać, ale kiedy wstał, to mógł grzecznie ten pokój opuścić. – Miałem nadzieję, że wrócisz później, ale trudno.

            Zmrużyłam powieki. Nic z tego nie rozumiałam. Kubiak chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą. Nie zdążyłam nawet powiedzieć słowa. Szlag też trafił mój ambitny plan, by się go pozbyć. Wystarczył sam dotyk.

            Zanim weszliśmy do mojego pokoju, Misiek zasłonił mi oczy kawałkiem jakiegoś materiału. Moje nozdrza wypełnił zapach rozpuszczalnika. Zmarszczyłam nos. Coraz mniej mi się to wszystko podobało. Gdy doszedł do tego jeszcze głos Zbyszka, chciałam natychmiast się dowiedzieć o co chodzi.

- Już nie bądź taka niecierpliwa – wyszeptał Kubiak prosto do mojego ucha. Wzdrygnęłam się. Na całe szczęście nie odczytał tego zachowania w ten właściwy sposób. – Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć.

- Przestań pierdolić i powiedz mi, o co chodzi – warknęłam nieuprzejmie, bo to wszystko mi się nie podobało.

            Kubiak ściągnął opaskę z moich oczu. Chciałam coś powiedzieć, ochrzanić tą dwójkę, ale zamarłam. Wykorzystali swój wolny dzień na odmalowanie mojego pokoju! Od jakiegoś czasu już o tym mówiłam. Chciałam wziąć sobie urlop i zająć się tym remontem na poważnie.

- Skoro pozwoliłaś mi ze sobą zamieszkać, to pomyślałem, że chociaż w taki sposób się tobie odwdzięczę – Kubiak otoczył mnie ramieniem, a Bartman posłał jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakimi dysponował. Miałam w oczach łzy. Trafili mi się wspaniali przyjaciele.

- Kocham was.

            Przytuliłam tą dwójkę mocno. W prawdzie mieli przed sobą jeszcze trochę pracy, ale już było perfekcyjnie. Ściany miały kolor jasnoniebieski. Gdzieniegdzie pojawiały się zamszowe wzroki, które dopełniały całości. Po prostu nie mogłam powstrzymać łez. Nie spodziewałam po nich czegoś takiego. Po Bartmanie może jeszcze, ale Kubiak nie należał do ludzi spontanicznych. I pomyśleć, że jeszcze przed chwilą chciałam Miśka wyrzucić ze swojego mieszkania.

            Kiedy oni pracowali dalej w moim pokoju, ja przygotowałam późny obiad. Wybrałam się do Biedronki po kilka składników i półtorej godziny później w powietrzu unosił się przyjemny zapach zapiekanego łososia. Z początku Zbyszek krzywił się trochę, bo nie lubi ryb, ale gdy spróbował, już nic na ten temat nie powiedział. Kucharką to ja jestem całkiem niezłą. A w dodatku skromną.

- Jadzia, ty gotujesz – z zaskoczeniem stwierdził Zbyszek, wieszając się na moim ramieniu. Lekki to on nie jest, ale powstrzymałam się od drobnej złośliwości, która przyszła mi na myśl. – Ja to bym się z chęcią zamienił z Kubiakiem. Z tobą ma cudowne życie.

- Nie podlizuj się – drewnianą łyżką, która była w sosie cytrynowym, dotknęłam przypadkiem bartmanowego nosa.

- Kiedy ja tylko stwierdzam fakt – siatkarz wyszczerzył się w uśmiechu. – Gotujesz, sprzątasz, pierzesz. Pilnujesz ogólnego porządku. Nawet na wyjazdy robisz Miśkowi kanapki, by w drodze nie był głodny. Też bym tak chciał.

- Kolejnego mutanta nie życzę sobie w moim mieszkaniu – oznajmiłam, kończąc przygotowania do obiadu. – Michał mi w zupełności wystarczy.

- No to mówię przecież, że ja się z nim zamienię. Tak chociaż na tydzień.

- Zibi, weź się uspokój. Ja się nigdzie nie wynoszę – w kuchni pojawił się Kubiak, który uwiesił się na moim drugim ramieniu. No co jest?!

            Podczas jedzenia zastanawiałam się, dlaczego ja w ogóle jestem taka dobra dla Michała. Pomijałam już fakt, że zaczął mi się podobać. Normalnie nie jestem zbyt miła. Mam to już w swoich genach. Tak, tak. Nie ma się co dziwić. Ojciec alkoholik, a matka ślepo zakochana. Nic do niej nie docierało. Musiałam nauczyć sobie radzić w życiu. Przestałam ufać ludziom. No i pojawił się wtedy taki Misiek Kubiak. Przechodził w swoim życiu trudy okres.

            Wieczorem zaszyłam się w swoim odremontowanym pokoju. Kubiak jakimś cudem pozbył się Zbyszka pół godziny temu. W prawdzie kapitan Jastrzębskiego Węgla miał w planach zaszyć się na kanapie w salonie, ale Michał posiada coś takiego, jak nieodparty urok osobisty. Dosłownie nikt nie jest w stanie mu się oprzeć. No, może za wyjątkiem Diany. Ale to szmata, która tylko by wykorzystywała dobre, kubiakowe serduszko. Miałam ochotę teraz jej to wszystko wygarnąć. Dawno jednak poprzysięgłam sobie, że nie będę wtrącać się w sprawy tej dwójki. Kilka razy to zrobiłam. Efekt był marny.

            Miejsce obok mnie zajął Michał. Ułożyłam głowę na jego ramieniu.

- Dziękuję, że to dla mnie zrobiłeś – wyszeptałam cicho. Kiedy zaczął bawić się moimi włosami, nie byłam w stanie racjonalnie myśleć. Przymknęłam powieki i napawałam się chwilą, gdy miałam Michała Kubiaka tylko dla siebie.

- O czym myślisz? – Zapytał po krótkiej chwili. – Często bywasz milcząca, ale nie w taki sposób.

- Nie w taki sposób?

            Odsunęłam się nieznacznie od Michała. Patrzył na mnie tymi prześlicznymi oczkami, a na jego ustach gościł szeroki uśmiech.

- Już trochę się znamy i wiem, że jeśli nie masz powodu, to cicho nie siedzisz. Stało się coś?

            Żadna oryginalna odpowiedź nie przyszła mi do głowy. Wydusiłam z siebie jedynie „eee”. Wiedziałam, że za chwilę powie, iż tak zakłopotanej też mnie nigdy nie widział. Nie wiedziałam, jak zmienić temat. Na całe szczęście Kubiak mnie wyręczył.

- Chyba jesteś trochę przepracowana. Wiesz co? Po Igrzyskach zabiorę ciebie i Dominikę nad jezioro. Znam takie jedno miejsce...

- To nie jest dobry pomysł.

            Dominikę widziałam dwa, może trzy razy w życiu. Nie przypadłyśmy sobie do gustu. Właściwie, to ja się starałam, a ona była do mnie uprzedzona. Matka nawkładała jej do głowy najróżniejszych historii, które dotyczyły rzekomego romansu mojego z Michałem. To właśnie ja miałam być powodem, dla którego Dominika nie może mieć swojego ojca na co dzień. Cóż, prawda była zupełnie inna, ale nie każdemu tak łatwo to wytłumaczyć.

- Misiek, nie przejmuj się mną – wzruszyłam ramionami. – Masz za sobą ciężki dzień, a jutro trening. Dobranoc.

            Kubiaka wypchnęłam ze swojego pokoju siłą. Rzuciłam się na łóżko i długo jeszcze nie byłam w stanie zasnąć.