8. Nowe znajomości.

          Rozgrzebywałam widelcem swoje śniadanie. Jakoś nie byłam w stanie nic przełknąć. Dodatkowo musiałam leczyć kaca oraz jakoś żyć ze świadomością, że za kilka godzin w tym hotelu pojawi się Diana razem z Dominiką. Wesoła rodzinka od siedmiu boleści. Szkoda tylko, że ten Kubiak taki ślepy. No trudno. Wyglądało na to, że nie będę mogła się wtrącać i teraz czas będę spędzać razem ze Zbyszkiem. Resztę reprezentacji poznałam, ale nie poczułam jakiejś specjalnej więzi. A to najważniejsze w moich relacjach międzyludzkich.

- Nie wyglądasz na głodną. Wyglądasz na to na zmartwioną – usłyszałam obok siebie pseudoangielski bełkot. Podniosłam wzrok. Nade mną stała dwójka siatkarzy z Finlandii. Jednego już miałam okazję poznać. Grał w tym roku w Treflu Gdańsk. A może to był jego brat bliźniak? Trudno powiedzieć.

- Nie twój interes – warknęłam. Nie miałam ochoty na rozmowę z kimkolwiek. Nawet z całkiem przystojnym siatkarzem fińskiej drużyny. Bo przyznać trzeba, że ten szatyn o ślicznych oczach był nawet niczego sobie.

           Wstałam od stolika. Miałam zamiar wrócić do pokoju, włączyć laptopa i odpowiedzieć swojemu przyszłemu pracodawcy, że chyba jednak skorzystam z jego oferty. Przecież przeprowadzka do Gdańska to dla mnie nic takiego. Poza tym nie będę już świadkiem tego, jak Michał rujnuje swoje życie. Tak, to właśnie zamierzał zrobić.

- A może rozmowa z kimś bezstronnym sprawi, że poczujesz się lepiej? – Ten przeklęty przystojniak nie chciał się odczepić. Chciałam nie odpowiadać na jego zaczepkę, ale po chwili namysłu stwierdziłam, że to wcale nie taki głupi pomysł. Obecność Zbyszka mnie męczyła. Z kim innym mogłam porozmawiać o tym, co mnie dręczyło?

- Przypadkiem nie jesteś zajęty treningami, albo przedmeczowym relaksem?

- Każdy ma swoje sposoby na relaks – przystojny szatyn wzruszył ramionami. Dopiero teraz zorientowałam się, iż jego kolega gdzieś przepadł. – Jestem Eemi.

- Jagoda.

- Ładne imię.

            Przemilczałam tą uwagę. Jeśli próbował mi się podlizać, to szło mu całkiem kiepsko. Poza tym nie należę do tego typu kobiet, na których robią wrażenie tak oklepane teksty. Ładne imię, ładne włosy, oczy i tak dalej. Tani chwyt. Jakaś małolata może by się dała nabrać, ale ja już swoje przeszłam. Wiedziałam, że facetom ufać nie można. Nie i tyle! Może sobie być nawet tym słodkim oraz strasznie przystojnym Finem.

           Ulokowaliśmy się w moim pokoju. Nie spodziewałam się przez kilka godzin żadnych gości, bo reprezentacja siedziała na treningu.

- No to o co chodzi? Czym się martwisz?

            Z początku miałam pewne opory, ale w końcu się otworzyłam. Zorientowałam się, iż jest znacznie łatwiej zwierzać obcej osobie. Nie wierzyłam również, by zaraz poleciał do swoich kumpli na ploteczki. Pewnie jestem łatwowierna, ale wydawał się być w porządku. W dodatku rozumiał mój problem. Twierdził, że mężczyźni nie lubią, gdy ktoś twierdzi, iż wie lepiej co powinien robić. Stwierdził również, że kobiety nie są bez winy. Same uwielbiają doprowadzać do takich sytuacji. Jasne – typowo męskie myślenie. My nie jesteśmy bez winy, bo to kobiety dopuszczają do takich sytuacji! No pewnie.

- Jagoda nie śmiej się. Nie twierdzę, że to zawsze wasza wina. Nie czepiaj się szczegółów.

- Wybacz, ale taka właśnie jestem – wzruszyłam obojętnie ramionami. – Poza tym uczucia do niego wcale mi nie pomagają.

- Boisz się, że się wszystkiego domyśli?

- Eemi jak ty mnie dobrze rozumiesz – uśmiechnęłam się do siatkarza ciepło. – A teraz chyba musisz spadać na mecz, albo coś.

- Pozbywasz się mnie?

- Nie chcę, byś miał kłopoty – puściłam do Fina oczko. – Poza tym muszę pozałatwiać kilka spraw. Twoja obecność raczej nie jest mi potrzebna.

- Więc byłem tylko przydatny do zwierzeń.

- Teraz to ty się czepiasz.

           Omal nie wypchnęłam siatkarza za drzwi. „Omal” gdyż przed nimi stał już kolejny gość. Był nim Michał Kubiak we własnej osobie. Na widok naszych radosnych uśmiechów lekko się zmieszał.

- Ja... – zaczął, nie bardzo wiedząc chyba po co przyszedł. – Nie ważne.

        Oddalił się szybko, a ja ze zdziwieniem stwierdziłam, że nie mam zamiaru go gonić i dociekać o co chodzi. Wygadałam się obcemu człowiekowi. Czułam się z tym dobrze. Tak właściwie, to uwolniłam się chyba od uczucia do Kubiaka. W dalszym ciągu mi się podobał, ale nie byłam już taka pewna, czy nie chodzi o zwykły pociąg fizyczny.

- Jak będziesz chciała pogadać, to zawsze kręcę się gdzieś po hotelu.

            Eemi mnie zostawił. Postanowiłam wrócić do swoich spraw, zanim zacznę szykować się do meczu. Napisałam do pracodawcy, że we wrześniu stawię się w Gdańsku. Teraz już nie było odwrotu i po zakończeniu Ligi Światowej chciałam Michałowi o wszystkim powiedzieć. A może do tego czasu wyprowadzi się do tej swojej Diany? W jego przypadku teraz wszystko było możliwe. Nie podejmował racjonalnych, dobrze przemyślanych decyzji.

~*~ 

Dodaję, chociaż teoretycznie nie powinnam. Nie ruszyłam ostatnio zupełnie nic z siatkarskich opowiadań i jestem w czarnej... dziurze. I tak: musiałam wprowadzić tutaj postać Eemiego ;d