9. Dlaczego nie śpisz?

            Podczas meczu Polska – Kanada miałam miejsca na trybunie przy płycie boiska. Bilety dostałam od Zbyszka, dzięki czemu nie musiałam nosić obecności Diany. O dziwo Dominika powitała mnie szerokim uśmiechem. Wcale nie złośliwym. W przeciwieństwie do jej matki, która podstaw dobrego wychowania chyba nie zna. Nie chciałam jednak zawracać sobie tym głowy. Przed opuszczeniem hotelu zamieniłam jeszcze kilka słów z tym słodkim Finem. Zaprosił mnie na lody po ostatnim dniu katowickiego turnieju. W prawdzie nie przyjęłam jeszcze zaproszenia, ale to była tylko kwestia czasu.

      Mecz rzecz jasna zakończył się zwycięstwem naszej reprezentacji. Innego wyniku właściwie nie oczekiwałam. Większość ludzi zaczęła kierować swoje kroki w stronę wyjścia ze Spodka. Ja również przez krótką chwilę chciałam do nich dołączyć. Zatrzymałam się w chwili, gdy na rozgrzewkę wyszli siatkarze z Finlandii i Brazylii. Eemi natychmiast nie zauważył i uśmiechnął się szeroko. Przeszło mi przez myśl, że to nie taki głupi pomysł, by ulokować swoje uczucie w kimś innym. To było do mnie zupełnie niepodobne, ale jakoś musiałam wyleczyć się z Kubiaka.

          Wysiedziałam ten drugi mecz. Ze zdziwieniem zauważyłam, że nawet mi się nie nudziło. Gdzieś pod koniec spotkania Zbyszek zaczął nękać mnie smsami oraz wydzwaniał. Nie odbierałam. Napisałam tylko krótką wiadomość by się nie martwił. Nie chciałam wracać do hotelu. Odwlekałam spotkanie ze szczęśliwą rodzinką Miśka tak długo, jak tylko się dało. Ta cała Diana… nie mogłam nawet na nią patrzeć. Miałam ochotę wygarnąć wszystko, czego Kubiak nie chciał powiedzieć. Tchórz.

- Jagoda, mówię do ciebie – ze stanu zamyślenia wyrwał mnie głos Eemiego. – Wszystko ok?

- Jasne – dopiero teraz zorientowałam się, że mecz dobiegł końca. – Przepraszam ja… muszę już iść.

            Zebrałam szybko swoje rzeczy i nawet nie pożegnałam się z Tervaporttim. Czułam się jak skończona idiotka. Jak w ogóle mogłam pomyśleć, że zmuszę się do pokochania kogoś innego? To przecież było nie możliwe. Co gorsza – mogłam przy tym zranić faceta, który był niczym anioł. Nie mogłam i nie chciałam do tego doprowadzić. Wierzyłam, że Eemi mnie zrozumie. Jest przecież rozsądnym człowiekiem. Nie będzie chciał związać się z kimś, kto nigdy tak naprawdę go nie pokocha.

            Wracałam w strugach deszczu, które rozmazały mój makijaż i skutecznie zamaskowały słone łzy. Zanim weszłam do hotelowego lobby otarłam policzki skrawkiem bluzy. Nie chciałam, by Zbyszek zaczął zadawać pytania, na które sama nie znam odpowiedzi.

- Jagoda, ty jesteś nienormalna – stwierdził Zbyszek, zarzucając na moje ramiona swoją bluzę. Trzęsłam się z zimna i jakoś tak odruchowo się w niego wtuliłam.

- Musiałam przemyśleć sobie kilka rzeczy.

- Mogłaś to zrobić w swoim pokoju.

- Nie mogłam. Potrzebowałam spokoju.

            Bartman odprowadził mnie do pokoju. Przez krótką chwilę zastanawiał się, czy mogę zostać sama, ale w końcu doszedł do wniosku, że jednak tak. Wzięłam gorący prysznic. Chciałam jeszcze raz sobie to wszystko przemyśleć. Tym razem jednak na spokojnie. Ciepła woda przyniosła ukojenie. Myśli jakoś się ułożyły i pogodziłam się z faktem, iż Michał Kubiak na zawsze pozostanie tylko przyjacielem. Tak przecież było najlepiej, prawda?

            Próbowałam zabrać się za czytanie książki, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Czy to jakiś pokój zwierzeń, czy coś?! Niechętnie zwlekłam się z łóżka, przeczesałam dłonią mokre włosy i stanęłam oko w oko z Kubiakiem. Moje ułożone myśli szlag trafił. Chciałam zamknąć drzwi przed nosem tego kretyna, ale jego stopa to uniemożliwiła.

- Ała! No co ty robisz?!

- Chyba pokoje ci się pomyliły – warknęłam nieuprzejmie, nie wpuszczając Kubiaka do środka. – Szczęścia tutaj nie znajdziesz.

- Ja tylko chciałem porozmawiać. Od czasu twojego przyjazdu tutaj nie mieliśmy na to czasu.

- Obwiniaj za to mnie – mruknęłam. Nie byłam jednak w stanie spojrzeć Miśkowi w oczy. – To ty uganiasz się za Dianą.

- To matka mojej córki. Powinnaś zrozumieć…

            Rozumiałam stanowczo za wiele. Z jego miny szybko wywnioskowałam, że podjął już decyzję. Inaczej by tutaj nie przyszedł. Za dobrze znałam mojego Miśka. Postanowiłam mu pomóc. W dalszym ciągu byłam jego przyjaciółką. Czy tego chciał – czy Diana mu już zdążyła zabronić. Nie obchodziło mnie to.

- Wyjeżdżam z Jastrzębia. Dostałam pracę w Gdańsku. Możesz zostać w moim mieszkaniu. Dominika i jej popieprzona matka też.

- Nie waż się tak mówić o Dianie!

- A ty nie waż się już zawracać mi głowy swoimi problemami!

         Trzaśnięcie drzwiami poruszyło szybko fundamenty budynku. Bartman, Ignaczak i Eemi dobijali się do mojego pokoju, ale nie chciałam z nikim rozmawiać. Postanowiłam, że gdy wszyscy pójdą spać – wymelduję się z hotelu. Ten wyjazd nie był dobrym pomysłem. Nie powinnam w ogóle się na niego zgadzać. To mogło się skończyć wielką kłótnią, ale nie przypuszczałam, że również końcem przyjaźni. Teraz musiałam nauczyć się żyć bez Michała Kubiaka oraz jego wiecznego roztrzepania, cudownego uśmiechu oraz totalnie nietrafionych porad.

          Miałam nadzieję, że po drugiej w nocy na żadnego z siatkarzy już nie wpadnę. Czekałam na windę, przestępując niespokojnie z nogi na nogę. Pakowałam się na szybko. Istniała możliwość, że zapomniałam o kilku rzeczach. Nie dbałam o to. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu.

- Jagoda? Wybierasz się gdzieś?

- Eemi, kuźwa, omal na zawał nie padłam – odwróciłam się w stronę siatkarza, ocierając skrawkiem bluzy ostatnie łzy. – Dlaczego nie śpisz?

- Zdarza mi się włóczyć nocami po hotelach – uśmiechnął się zawadiacko. – Powiedz mi lepiej, co masz zamiar zrobić z tą walizką.

- Zapakować do samochodu – mruknęłam niechętnie. Winda jak na złość dalej nie chciała przyjechać. – Ale to na serio nie jest twoja sprawa. Dzisiaj gracie mecz. Lepiej idź spać i bądź w dobrej formie, bo ci się oberwie od trenera.

          Nie odpuścił. Ba, nie pozwolił mi nawet wsiąść do windy i odprowadził do mojego pokoju. Później przez godzinę rozmawialiśmy, aż w końcu zasnęłam wtulona w jego silne ramiona.

~*~ 

Znów dodaję, chociaż nie powinnam. Ale dzisiaj moje urodziny, to macie ode mnie prezent, a co! :) Już niedługo pojawią się nowości na pozostałych blogach. Spokojnie, powoli, coś się pisze. I dziękuję Wam bardzo za komentarze. Jesteście kochane :*