10. Nie udawaj, że ciebie to obchodzi.

       Dawno nie miałam tak przyjemnej pobudki. W prawdzie poprzedniego wieczora zapomniałam nastawić sobie zegarek, by wstać na śniadanie, ale w rolę mojego budzika wczuł się Eemi. Miło było obudzić się przy jego boku. W prawdzie koło piątej nad ranem opuścił mój pokój, ale najwidoczniej zabrał ze sobą kartę do mojego pokoju, gdyż o dziewiątej postanowił udusić mnie poduszką. I ja to nazywam miłym porankiem? No cóż… nikt przecież nie powiedział, że jestem normalna. Michał nigdy nie budził mnie w ten sposób. Zawsze tylko zajrzał do pokoju, oznajmił która godzina i zmywał się na trening, czy coś.

            Śniadanie zjadłam w towarzystwie kolegów Eemiego z reprezentacji. Przemili ludzie, którzy nie zarzucali mnie swoimi problemami. Nie pytali mnie również kim jestem i czego chcę od Tervaporttiego. Czułam się tak, jakbyśmy znali się od kilku ładnych lat. Zignorowałam nawet pytające spojrzenie Kubiaka. Przecież to on zakończył naszą przyjaźń. Doskonale wiedział, że to musi tak właśnie się skończyć, skoro postanowił wrócić do Diany. Nie mogłam ścierpieć widoku tej kobiety, nie mówiąc już o jej towarzystwie.

- Za godzinę jedziemy na poranny rozruch. Obiecaj, że nie uciekniesz – poprosił Eemi, gdy winda zatrzymała się na piątym piętrze. Uśmiechnęłam się radośnie.

- Obiecuję, chociaż ciężko będzie mi dzisiaj patrzeć na zmagania twojej drużyny z reprezentacją Polski.

- Daj spokój. Nie wymagam od ciebie byś nagle zaczęła nam kibicować – zmierzwił mi grzywkę, za co natychmiast oberwał po łapach. – Przepraszam, ale teraz muszę poświęcić czas drużynie. Do zobaczenia wieczorem.

            Pochylił się, by delikatnie musnąć wargami mój policzek. Jestem pewna, że spłonęłam rumieńcem. Tak, to zdecydowanie do mnie podobne. Każdy facet mnie onieśmiela. Już taka jestem. Wyjątkiem jest jedynie cała drużyna Jastrzębskiego Węgla. Z tymi facetami spędziłam już niejeden wieczór oraz nie jedna flaszka wódki w ich towarzystwie została obalona. Eemiego znałam dopiero od trzech dni. Był słodki, miły… ale nie byłam przekonana, czy jest w moim typie. Nie mogłam przecież tak nagle wyleczyć się z miłości do Kubiaka. Nie chciałam też robić Finowi niepotrzebnej nadziei. Obiecałam sobie, że przy następnym spotkaniu postawię sprawę jasno.

- My to chyba musimy porozmawiać – zakomunikował Krzysiek Ignaczak pojawiając się praktycznie znikąd. Spojrzałam na niego pytająco. Nie znaliśmy się na tyle dobrze, by ucinać sobie pogaduszki.

- Nie jestem pewna czy mamy o czym – powiedziałam cicho, mrużąc przy tym powieki. – Igła daj spokój.

- Jagoda, ja chcę tylko powiedzieć, że nie powinnaś przekreślać przyjaźni z Miśkiem. Może popełnia błąd wracając do tej całej Diany, ale potrzebna mu przyjaciółka. Teraz biedaczek się zamartwia i nie zagra w wyjściowej szóstce, bo Andrea stwierdził, że nie jest w formie.

- To już nie moja sprawa!

- Nie bądź taka uparta.

- A ty nie wtrącaj się w sprawy, które ciebie nie dotyczą.

            Nie chciałam być nieuprzejma, ale tak wyszło. Igła nie miał zielonego pojęcia o czym mówi. Kubiak nie opowiadał mu o tych wszystkich ekscesach z Dianą. Czułam, że nie jestem w stanie tego dłużej dźwigać. Ta szmata zrani go kolejny raz. Tym razem Misiek otrzyma porządną lekcję. Nie będzie mógł wypłakiwać się w moje ramię, a Zibi nie jest tak cierpliwy. Dominika zasługuje na lepszy kontakt z ojcem, ale nie za taką cenę. Dziecko nigdy nie jest szczęśliwe, gdy rodzice zaczynają się kłócić, a to przecież kwestia czasu.

          Do Spodka dotarłam godzinę przed rozpoczęciem meczu. Nie mogłam wysiedzieć w hotelu. Bałam się, że jednak pójdę do Michała i przeproszę go za moje słowa. Nie mogłam tego zrobić. Przecież to nie ja zawiniłam. To on jest głupi! Koniec końców wymknęłam się z Angelo. Na rozmowę z Bartmanem również nie miałam ochoty. Ogólnie wszyscy siatkarze działali mi na nerwy. Siedzenie na hali niestety nie okazało się zbyt dobrym pomysłem. Musiałam słuchać, jak napalone nastolatki gadają o naszych siatkarzach. Większość z nich oczywiście leciała na Miśka oraz Zbyszka. Na drugim miejscu był Winiar z Ignaczakiem.

- Cześć Kilniewicz – za moimi plecami rozległ się kobiecy głos. Niechętnie odwróciłam się do tyłu. Stałam oko w oko z Dianą. Uśmiechała się perfidnie. Miałam ochotę szybko to zmienić, ale robienie scen przy kibicach nie miało sensu.

- Czego chcesz?

- Skąd ten nieuprzejmy ton – zaśmiała się drwiąco. – Chciałam tylko podziękować za zerwanie kontaktów z Michałem oraz udostępnienie mieszkania.

- Udław się tymi podziękowaniami – warknęłam. Przez minutę trwała walka na spojrzenia, aż jędza sobie odpuściła.

        Odechciało mi się tego meczu. Zebrałam szybko swoje rzeczy i opuściłam Spodek. Niestety tą bitwę Diana wygrała.

            Siedzenie w hotelowym barze i zapijanie smutków stało się chyba moim sposobem na życie. Dopiero, gdy barman zapytał, czy drinki doliczyć do rachunku, zeszłam na ziemię. Przecież to Misiek płacił za mój pokój. Skoro jednak przestaliśmy być przyjaciółmi, to sama powinnam się o to pomartwić. Na koncie miałam jakieś tam oszczędności. W prawdzie nie byłam pewna, czy wystarczą, ale zawsze mogłam poprosić Zbyszka o drobną przysługę.

            W stanie lekko wskazującym udałam się w stronę recepcji. Straciłam poczucie czasu i lekko się zdziwiłam, gdy wpadłam na reprezentację Finlandii. Czy to możliwe, że przesiedziałam w barze trzy godziny? No, może trochę mniej, bo jednak musiałam jeszcze ze Spodka wrócić do hotelu. Po drodze wypaliłam pół paczki mentolowych slimów. Podsumowując: w barze spędziłam zapewne jakieś półtorej godziny. To nie tak źle, chociaż nigdy nie bywało gorzej.

         Widziałam, że Eemi idzie w moją stronę. Szybko podeszłam do recepcji, by przypadkiem nie naszła go ochota ze mną rozmawiać. Musiał się zorientować, że nie było mnie na meczu i, co dziwne, zależało mi na jego dobrej opinii o mnie. Zagadałam do recepcjonisty. Poprosiłam go, by wszystkie pieniądze za hotel zostały ściągnięte z mojego konta. Po krótkiej chwili okazało się, iż Michał zabronił zmieniania czegokolwiek w rezerwacji. No jasne. Nie miałam zielonego pojęcia co kombinuje, ale mi się to nie podobało.

- Jagoda, porozmawiajmy – Kubiak chwycił mój nadgarstek. Próbowałam się wyrwać, ale oczywiście nic z tego nie wyszło. – Daj mi pięć minut.

- Nie dostaniesz nawet jednej. Zostaw mnie.

- Ty piłaś?

- Nie udawaj, że to ciebie obchodzi. Kubiak, gdzie ty masz oczy do ciężkiej cholery! – Przestałam nad sobą panować. Wszyscy w hotelowym lobby natychmiast skierowali na nas swoje zaciekawione spojrzenia. – Nie możemy się przyjaźnić. Nie dlatego, że znów jesteś z tą całą Dianą. Wyjeżdżam i nie namówisz mnie do zmiany zdania, więc odpuść sobie.

- Ale Jaga…

- Kurwa Kubiak! Czy ty nic nie rozumiesz?! – Za plecami Miśka dostrzegłam Zbyszka. Po jego minie widziałam, że to nie jest odpowiedni moment na tego typu zwierzenia. Było już za późno. Po części to też alkohol przyczynił się do faktu, iż tak odważnie powiedziałam: - Kocham cię! Nie możemy być przyjaciółmi, bo… bo ciebie kocham.

            Poczułam, że uścisk na moim nadgarstku zelżał i ruszyłam w stronę windy. Zupełnie tak, jakby się nic nie stało. Już nawet nie płakałam. Nie miałam na to siły.

~*~ 

Nawet nie macie pojęcia, jak trudno mi się pisze ostatnimi czasy. A przynajmniej te siatkarskie. Powoli coś ruszam, ale to zdecydowanie mnie nie zadowala. Dziękuję za te prawie 300 wyświetleń poszczególnych rozdziałów. One są moją motywacją :)