15. Popełniasz błąd.

            Podejmowanie decyzji z dnia na dzień. Nigdy nie byłam w tym dobra, ale teraz wymagała tego ode mnie sytuacja. Przeprowadziłam razem z Eemim bardzo poważną rozmowę. Zapowiedział, że chce bym razem z nim przeniosła się do Belgii. Bardzo dobrze znam język angielski, więc nie powinnam mieć problemu ze zdobyciem jakiejś pracy. Według niego radykalna zmiana środowiska mogła wyjść na dobre. Odetnę się od wspomnień z Michałem Kubiakiem. W Polsce prawie wszystko mi o nim przypominało. Nawet głupie wyjście do sklepu spożywczego było nie lada wyzwaniem. Patrzyłam na poszczególne produkty i przypominałam sobie, jak szalone były zakupy razem z moim przyjacielem. A właściwie, to byłym przyjacielem. Nie chciałam go już określać tym mianem. Nie był tego wart. Jedynym i prawdziwym był tylko Eemi i Zbyszek. Tego drugiego jednak nie chciałam na razie informować o swoich planach, które dość szybko uległy zmianie. Wiedziałam, że natychmiast wykona telefon do Miśka, który znów pojawi się w moich drzwiach i zacznie przepraszać. Problem polegał na tym, że wreszcie mogłam się złamać.

            Eemi wrócił do Belgii po dwóch dniach. Zapewniłam go, że nie swojego zdania już nie zmienię. Byłam zdecydowana i zdesperowana. Jeśli to miało pomóc… Załatwienie wszelkich formalności w pracy nie było zbyt dużym problemem. Pracodawca rzecz jasna wyraził ubolewanie z powodu utraty najlepszej pracownicy i obiecał wypłacić  pieniądze za czas, który przepracowałam w tym miesiącu. Lubiłam tego człowieka. Zdecydowanie gorzej poszło z właścicielem mieszkania. Stwierdził, że powinnam uprzedzić go znacznie wcześniej o swoich planach. Nie wykazał się zrozumieniem, chociaż przepraszałam, że tak wyszło. Musiałam przelać mu na konto pieniądze za dwa miesiące z góry. Idiota.

- Ale co… - Grzesiek zaczął się jąkać. – Co… Co to znaczy, że wyjeżdżasz. Gdzie znowu?

- Daleko.

- No Jaga! – Miałam wrażenie, że za chwilę zacznie tupać niczym rozkapryszone dziecko, które uparcie chce coś dostać. – Nie powiesz mi?

- Nie mogę – zmierzyłam Grześka chłodnym spojrzeniem. – Dobrze wiem, że to ty podałeś Kubiakowi mój adres.

- Ja w życiu…

- Nie kłam, bo tobie marnie to wychodzi – prychnęłam, wrzucając do walizki kolejne ubrania. Część rzeczy musiałam wysłać kurierem, gdyż w samolocie ograniczenie było do dwudziestu kilogramów oraz jednej walizki. Nie chciałam płacić za nadbagaż. – Dlaczego to zrobiłeś, co? Przecież dobrze wiesz, że Kubiak jest ostatnim człowiekiem na Ziemi, z którym bym chciała o czymkolwiek rozmawiać.

- Ja nie chciałem – jęknął Łomacz, ukrywając twarz w dłoniach. – I to przeze mnie wyjeżdżasz?

            Uśmiechnęłam się delikatnie, kręcąc przy tym głową.

- Nie przez ciebie – zagryzłam nerwowo dolną wargę. – Po prostu zbyt wiele wspomnień.

            Przez kilka kolejnych minut Grzesiek nie odezwał się słowem. Obserwował, jak uważnie przebieram swoje ubrania wybierając te, które mogły mi się najbardziej przydać w pierwszych dniach pobytu w Roeselare. Reszta rzeczy miała dojść z lekkim opóźnieniem. Chciałam być przygotowana na wszystko. Kilka oficjalnych, białych koszuli. Czarna spódnica, zwykłe spodnie i tak dalej.

- Jedziesz do Eemiego, prawda?

            No proszę. Grzesiu taki niepozorny, a jednak czasem potrafi połączyć ze sobą istotne fakty. Usiadłam na krześle, patrząc siatkarzowi prosto w oczy. Nie miałam pojęcia, że aż tak się tym przejmie.

- Grzesiu, to nie twoja sprawa co robię ze swoim życiem. Wyjeżdżam. Tyle.

- Popełniasz błąd – Grzesiek pokręcił energicznie głową, w dalszym ciągu nie mogąc w to wszystko uwierzyć. – Robisz Eemiemu niepotrzebną nadzieję. On jest zapatrzony w ciebie, jak w obrazek. To nie jest tylko przyjaźń, czy ty tego nie widzisz?

            Owszem, widziałam. Jeśli jednak chciałam czuć się kochana, to co stało mi na przeszkodzie? Mogłam przecież nauczyć się kochać Fina. Był uroczy, słodki, czuły. Interesował się mną oraz moimi problemami. Niemalże zupełne przeciwieństwo Michała Kubiaka. On był tylko uroczy. Każdego dnia musiałam wysłuchiwać jaki to jest nieszczęśliwy po treningu. Wszystko go bolało, przepowiadał sobie kolejne kontuzje oraz rychły koniec kariery.

- Odpuść Grzesiu. Po prostu… nie interesuj się.

- Jagoda błagam cię – chwycił moje dłonie i spojrzał głęboko w oczy. – Nie zrób niczego, czego będziesz później żałować.

- Postaram się.

            Reszta dnia upłynęła mi na wspólnym pakowaniu razem z Gregorem. Był dziwnie milczący, ale próbowałam ten fakt ignorować. Nie byłam idealna. Nigdy nawet tak nie twierdziłam. Miałam wiele wad i wszyscy moi znajomi zdawali sobie z tego sprawę. Starali się je akceptować chociaż zdawałam sobie sprawę, że czasem bywa to trudne, a wręcz niewykonalne.

- Czy mogę niektóre rzeczy zostawić u ciebie? – Zapytałam, zerkając na drobiazgi, których nie chciałam przewozić do Belgii. Zbyt wiele dla mnie znaczyły.

- Oczywiście. Nie musisz pytać – Łomacz uśmiechnął się niewyraźnie. Po krótkiej chwili już tkwiłam w jego silnych ramionach. – Będę za tobą tęsknić.

- Ja za tobą też, Grzesiu.

~*~ 

Witajcie Misiaczki. Nowy rozdział dodaję, gdyż powoli zmierzam do końca z tą historią. Jeszcze do napisania mi zostały dwa lub trzy rozdziały.

A jeśli macie Twittera, to serdecznie zapraszam do zaobserwowania mojego profilu @Cathy_Wow. Planuję również 2 listopada zrobić TwitCama. Będzie okazja by poznać mnie trochę lepiej, zadać pytania i takie tam :) Co Wy na to?