17. Chciałem tylko coś sprawdzić.

Zdecydowanie miałam już dość siedzenia w czterech ścianach mieszkania. Pozostawiona sama sobie myślałam tylko o tych problemach, które miałam pozostawić w Polsce. Nie było dnia, bym nie żałowała podjętej przeze mnie decyzji. Teraz jednak było już za późno na odwrót. Skoro powiedziałam A, to musiałam ciągnąć dalej ten nieszczęsny alfabet, w którym nic nie chciało składać się do kupy. Ponoć Eemi załatwił dla mnie jakąś pracę, ale jak się szybko okazało – zaszła jakaś pomyłka. W rzeczywistości podejrzewałam, iż Polka bez większego doświadczenia w pracy zawodowej nie była osobą zbytnio pożądaną w tej firmie. Po miesiącu pogodziłam się z faktem, iż przyjdzie mi pomieszkać z Finem trochę dłużej. Jakoś specjalnie żadnemu z nas to nie przeszkadzało. Eemi sprawiał, że przy nim byłam w stanie zapomnieć o głupiej, irracjonalnej oraz nieszczęśliwej miłości. Każdego poranka wspólnie przygotowywaliśmy śniadania, obiady jedliśmy na mieście, a o kolacji dość często zdarzało się nam zapominać. Siadaliśmy przed plazmowym telewizorem i oglądaliśmy głupie komedie romantyczne. Wspólne życie nam odpowiadało, a przyjaciele Eemiego śmiali się, iż zachowujemy się niczym stare, dobre małżeństwo. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że Fin oczekiwałby ode mnie czegoś więcej niż zwykłej przyjaźni. Nie chciałam go oszukiwać. Postanowiłam, że jeszcze przed świętami powiem mu o swoich uczuciach. Tak właśnie należało postąpić.

Wyszłam z domu upewniając się kilka razy, że dobrze zamknęłam mieszkanie. Ponoć w Belgii z kradzieżami nie było wcale tak źle, ale nie chciałam ryzykować. Eemi miał całkiem sporo cennych rzeczy. Dajmy na to nowiutkiego laptopa, czy przeogromny telewizor. Pewnie coś jeszcze by się znalazło, ale jeszcze nie szperałam po szufladach. Co jak na mnie jest bardzo dziwne, gdyż z reguły jestem osobą strasznie ciekawską. Może nawet wścibską. Wierzyłam jeszcze, iż na to przyjdzie jeszcze czas. Nie zapowiadało się bym szybko miała opuścić Belgię.

Odważnym krokiem przemierzałam uliczki Roeselare. Nie znałam miasta zbyt dobrze, ale miałam już okazję się przekonać, iż bardzo ciężko się tutaj zgubić. Poza tym ludzie byli na tyle życzliwi, że zawsze pomogli znaleźć jakiś punkt orientacyjny, z którego łatwiej było trafić mi do celu. Szkoda, że tak łatwo nie było w przypadku poszukiwania pracy.

Opatuliłam szczelniej szyję, a na głowę naciągnęłam ciepłą czapkę. Grudzień w Belgii był dość słoneczny, ale potwornie mroźny. Termometry nie wskazywały więcej niż dziesięć kresek poniżej zera. Święta zbliżały się wielkimi krokami, ale do pełni szczęścia brakowało tylko śniegu. Przechodząc obok sklepowej wystawy stwierdziłam, że czas najwyższy by rozejrzeć się za prezentem dla Eemiego. W prawdzie na koncie miałam jeszcze jakieś oszczędności, ale nie było ich tyle, by kupić coś niebanalnego. Zajrzałam do jubilera wierząc, że natrafię na jakiś tani, ale fajny zegarek. Nic z tego. Szerokim łukiem ominęłam sklep z garniturami. Tervaportti nie potrzebował kolejnych krawatów. I tak nie chodził ubrany elegancko zbyt często. W sklepie z najróżniejszymi gadżetami również niczego oryginalnego nie znalazłam. Powoli się poddając, ruszyłam w stronę hali sportowej, na której trening drużyny Eemiego powinien właśnie się kończyć.

- Jagoda, cześć – Fin nachylił się, cmokając mój zziębnięty policzek. Uśmiechnęłam się, ale zapewne tego nawet nie zauważył. – Idziemy coś zjeść?

- Właściwie, to nie jestem głodna. Mam ochotę na zwykły spacer.

- W takim razie twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – zaśmiał się cicho, ale w błękitnych tęczówkach nie zauważyłam tego radosnego blasku. Chciałam zapytać: Eemi, co się stało?, ale nawet najcichszy głos nie wydobył się z mojego gardła. – Chodźmy.

            Chwyciłam przyjaciela pod ramię i już po dziesięciu minutach znaleźliśmy się w pobliskim parku. Odniosłam wrażenie, że Eemi jest jakiś dziwny. Prawie w ogóle się nie odzywał. Kiedy mówiłam, on tylko odpowiadał półsłówkami. Nasza konwersacja właściwie nie miała miejsca.

- Eemi, możesz mi powiedzieć o co chodzi? – Zapytałam, gdy tylko dotarliśmy nad zamarzniętą sadzawkę. Siatkarz kopnął kilka kamieni, które odbiły się od oblodzonej powierzchni. – Eemi…

            Nie zdążyłam już nic powiedzieć. Poczułam gorące wargi Fina na swoich. Zamarłam. Nie tego się spodziewałam. Miałam jakoś to wszystko odkręcić, wyjaśnić… Zamiast tego oddawałam pocałunki, które stawały się coraz bardziej namiętne. Potrzebowałam miłości. Chciałam zatracić się w tej chwili, ale kiedyś musiał odezwać się zdrowy rozsądek. Odsunęłam się od szatyna, o mały włos nie przewracając się przy tym o kamień znajdujący się za moimi plecami.

- Przepraszam – mruknął. – Chciałem tylko coś sprawdzić.

- Niby co?!

- Dalej kochasz Michała.

- Ja nie… Ty… - nerwowo zagryzłam dolną wargę, patrząc oskarżycielsko na Fina. – Nie mów o rzeczach, o których nie masz zielonego pojęcia!

            Odwróciłam się na pięcie i nie reagując na nawoływania Eemiego, ruszyłam przed siebie. Na razie nie chciałam z nim rozmawiać. Potrzebowałam czasu, którego tak właściwie nie miałam. Prędzej czy później musiałam wrócić do mieszkania Tervaporttiego.

~*~ 

Coś tak czuję, że do końca powoli zmierzam. Jeeeej. Ciężko mi się będzie rozstać z tym opowiadaniem. Zdążyłam się do niego przywiązać.

A tak swoją drogą: ktoś chętny przeczytać opowiadanie nie związane z siatkówką? Coś bardziej podchodzące pod fantastykę, ale też nie do końca... Ktoś zainteresowany? :)